و به زمستان بگو پاییز فصل دیوانگی ست

دیوانگی را
به خاطرت بسپار
برای برگ های خشک کنار پیاده رو
برای شب هایی که
از صبح میگریزند
برای تنهایی
پس از یک روز شلوغ
برای چشم هایی
که معنای زندگی را
در خود
کشته اند
و برای دست هایت
که آلوده دردند...

گاهی به پشت سر نگاه کن...

چمدانمان را میبندیم
و به ترس هایمان
عمل میکنیم
میرویم
پیش از انکه تنهایمان بگذارند
میدویم
پیش از آنکه جا بمانیم
میمیریم
پیش از آنکه زندگی را از ما بگیرند

چمدانمان را میبندیم
و خیره به در
از دست میدهیم
از دست میرویم
از دست...
این دست و آن دست میکنیم
چمدانمان را میبندیم
چمدانمان را میبریم
چمدانمان را...

RETURN

بدون هیچ توضیح، حرف یا دلیلی...


سلام :)




+ فکر کنم وقتش بود!

خداحافظ

خسته ام... 

حتی شش ماه، مثل یه خرس!

یه وقتایی لازمه بخوابی تا خیلی چیزارو فراموش کنی...




+ به یک عدد غار جهت خواب تابستانی نیازمندیم ،ترجیحا دور افتاده و رو به جنگل

پیدایم کن

از زیر سنگ هم شده پیدایم کن!
دارم کم کم این فیلم را باور می کنم
و این سیاهی لشکر عظیم
عجیب خوب بازی می کنند
در خیابان ها
کافه ها
کوچه ها
هی جا عوض می کنند و
همین که سر برگردانم
صحنه ی بعدی را آماده کرده اند
از لابه‌لای فصل های نمایش
بیرونم بکش
برفی بر پیراهنم نشانده اند
که آب نمی شود
از کلماتی چون خورشید هم استفاده کردم
نشد!
و این آدم برفیِ درون
که هی اسکلت صدایش می کنند
عمق زمستان است در من... 
اصلا
از عمق تاریک صحنه پیدایم کن!
از پروژکتورهای روز و شب
از سکانس های تکراری زمین، خسته ام!
دریا را تا می کنم
می گذارم زیر سرم
زل می زنم
به مقوای سیاه چسبیده به آسمان
و با نوار جیرجیرک به خواب می روم
نوار را که برگردانند
خروس می خواند.

از توی کمد هم شده پیدایم کن!
می ترسم چاقویی در پهلویم فرو کنند
یا گلوله ای در سرم شلیک
و بعد بگویند:

" خُب، نقشت این بود! "



+ گروس عبدالملکیان

++ از زیر سنگ هم شده... پیدایم کن

مثل وقتی که خاک نشسته بر اجسام را فوت میکنی، بعد از مدت ها

میخواستند با هجوم مدام روزها
از ما
انتقام بگیرند،
نشد...




+ تسلیم نشو، هیچوقت

روزانِ ابری

آی خاکیِ قمری ها
بنشسته بر تاقچه مدام
آی خوش‌یمنیِ خرافه ها
بگشوده بال هربار
مژده هاتان کو؟
روشنای آفتابتان کو؟





+قمری در باور‌ها‌ی قدیم معروف به خوش یمنی ست

وبلاگ‌های برتر سال ۹۶

خوشحالم که دوباره جز این لیست قرار گرفتم و البته که این موضوع لطف مستمر و دائمی شمارو میرسونه، ممنونم ازتون دوستای خوبم :)

+ فهرست وبلاگ‌های برتر سال ۹۶

:')

خسته
خودخواه
بی شکیب
از این جهان فقط همین ها را برایم باقی گذاشته اند
با من مدارا کن!
بعدها
دلت برایم تنگ خواهد شد...



+سید علی صالحی

سال نو

امیدوارم امسال که تموم شد از خودتون راضی بوده باشید و سال جدید بهترین اتفاق‌ها براتون رقم بخوره :)

تولدم :)

این یک سال را
به اندازه نوزده سال
بزرگ شده ام...

هیچ‌چیزِ این دنیا برای ماندن نیست

ما مدام در ترس هایمان زندگی میکنیم، ترس از تجربه های جدید، ترس از ارتفاع، ترس از چاق شدن، ترس از طرد شدن، ترس از عدم موفقیت و... ترس از از دست دادن آدم ها
هر آدمی به نوبه‌ی خود در زندگی ما تاثیر میگذارد تاثیر خوب، بد، بزرگ، کوچک، عاطفی، شغلی ویا هر تاثیر دیگر، می‌خواهم بگویم شروع آن تاثیرات به اشخاص وابسته است اما ادامه و ماندگاری آنها نه، آدمی که به شما در رسیدن به اهدافتان کمک میکند در اصل به شما موفقیت را می‌آموزد و در ادامه حتی بدون وجود او میتوانید به موفقیت برسید، آدمی که شما دوستش دارید در اصل به شما عشق و عاشق شدن را می‌آموزد و باور کنید میشود عاشق بود حتی اگر معشوقه‌ای در کار نباشد، مادری که دست های فرزندش را میگیرد راه رفتن را و پزشکی که درمان می‌کند سلامت را می‌آموزند، هر آدمی می‌آید تا چیزی به ما بیاموزد و در نهایت ما محکوم به تنها پیمودن مسیرمان هستیم... میخواهم بگویم برای ماندن آدم ها به خاطر تاثیراتی که در زندگیتان میگذارند التماس نکنید چراکه بعد از مدتی ثروت، شخصیت، شرافت و همه ارزش هایتان را از دست خواهید داد تا به هر قیمتی اورا پابند زندگیتان کنید...
ما از تلاش‌های سخت برای زندگی خودمان میترسیم چراکه باید قید بسیاری از آدم های اطرافمان را بزنیم، از گفتن حقیقت میترسیم چون ممکن است آدم دوست‌داشتنی زندگیمان را از دست بدهیم، از وقت گذاشتن برای خودمان از رسیدن به چیزی که می‌خواهیم از علایقمان از تمام ابعاد زندگیمان میزنیم چون ترس از ازدست دادن آدم ها داریم اما... چقدر از از‌دست دادن خودمان میترسیم؟!

از ته ته دلم

یه معجزه میخوام فقط...

+ :( 

:)

وقتی به یه مشکل برمیخوری یه غم بزرگ یا یه سختی، تو مرحله اول از ته دل عزاداری میکنی، گریه میکنی، داد میزنی، آواز میخونی، به بالشت مشت میزنی و میخوای هرجوری شده انرژیای منفیتو تخلیه کنی، فکر میکنی فقط تویی که مشکل داری، دردو غم داری، وسط گریه ها و حال‌بدیت میدونم به سرت میزنه همه چیو ول کنی، همه هدفات، همه چیزایی که براشون زحمت کشیدی، همه راه‌هایی که اومدی، دوست داری اروم بری زیر پتو چراغو خاموش کنی و تو تاریکی و سکوت برای همیشه بمونی، دوست داری دنیا واسه چند ساعت یا چند روز وایسه تا تو بتونی به مغزت استراحت بدی، دوست داری داد بزنی خسته شدم، حتی دوست داری صبح دیگه بیدار نشی، فکرای احمقانه زیادی به سرت میزنه، به خودت حق میدی اما کلافه میشی و نمیدونی چی درسته چی غلط ،حوصله هیچ کار و هیچ کسی رو نداری حتی خودت، ممکنه از خودت از دنیا یا از هرچیزی که باعث ناراحتیته متنفر شی، احساس میکنی تنهایی و هیچکس درکت نمیکنه، یا درد دل نمیکنی یا بعدش پشیمون میشی، فکر میکنی هیچ کس دلسوزت نیست و جهان جای بی رحمیه، به نظرت درد یه دشمنه که میخواد از پا درت بیاره اما بعد میفهمی«آدمی تنهاست با دردی که دارد» پس دستاتو باز میکنی و دردو بغل میکنی و میذاری تمام وجودتو لمس کنه، تو حالا آماده پذیرش دردی و این شروع مرحله دومه... وقتی درد به سمتت میاد از ترس اینکه قراره چی بشه چشماتو میبندی اما بعد کم کم چشماتو باز میکنی، با خودت میگی هنوز زنده م، هنوز سرپام پس با اینکه سنگینی دردو تو قلبت حس میکنی اما اروم به زندگی روزمرره برمیگردی، دیگه طلوع هر روزه ی خورشید برات آزار دهنده نیست، دیگه روزا کسل کننده نیستن اما هنوزم چشمات به عقربه های ساعته تا زود شب بشه و بخوابی، روزا پشت سرهم میان و میرن و تو دردو باخودت همه جا میبری، رو صندلی خسته اتوبوس، پشت ترافیک، رو تخت، تو آشپزخونه، زیر دوش، روی خط عابر پیاده، یه غم آرومی تو نگاهت به لنز دوربین، تو پیامات، تو نوشته ها و حرفات هست و تو حالا دیگه دردو دوست داری، تنهاییتو دوست داری، وجود دردو احساس میکنی اما بهش فکر نمیکنی تا اینکه کم کم خودشو به گلوت میرسونه، کم کم بی قرار میشی، دنبال گذشته میگردی و فکر میکنی دیگه هیچوقت دوباره روزای بدون دردو تجربه نمیکنی، دیگه هیچوقت از ته دل نمیخندی، فکر میکنی احساسات از بین رفتن و همه چیز برات پوچ و سطحیه، از این وضع خسته میشی و میخوای دردو از وجودت دور کنی، میخوای یه ادم جدید بسازی آدمی که خاکستری نیست، آدمی که سبزه، تو حالا از مردگی کلافه شدی و این شروع مرحله سومه... تمام انرژیتو جمع میکنی و فکرتو به کار میندازی، دنبال راه حل میگردی و از هرچیز و هرکسی که بشه کمک میگیری، به خودت برمیگردی و تازه خرابیای درونتو میبینی، شروع میکنی به جنگیدن، به دویدن، به ساختن دوباره، خودتو باور میکنی، به تواناییات ایمان میاری و دوباره همه چیزو از صفر شروع میکنی، احساس میکنی قوی تر شدی، کمتر میترسی کمتر ناراحت میشی، بیشتر میبخشی، بیشتر پیش میری، نگرانیِ شکست و غمِ دوباره همراهته اما ادامه میدی چون میدونی از پسش برمیای، همه آدما و عواملی که باعث شدن اون روزای سختو بگذرونی میبخشی حتی خودتو و به هراتفاقی به چشم فرصت نگاه میکنی، قدر زمان، آدما و خودتو بیشتر میدونی و یه آرامش خاصی تجربه میکنی، مدام جلو میری و به اشتباهات فکر میکنی و میخوای دیگه تکرارشون نکنی، تو حالا عاشق مسیرت هستی و این شروع دوباره زندگیه :)

بهتر شد؟؟

کلا بیخیال تم صورتی بشم بهتره فکر کنم D:




+ باور بفرمایید تصویری که انتخاب می‌کنم با تصویر خروجی صد و هشتاد درجه تفاوت داره :|

یکم همچین زیادی ملیح نیست؟؟

پس‌زمینه قالب رو عوض کردم ولی حس میکنم زیادی ملیحه D: نظر شما چیه؟؟

که دیوار حاشا بلنده رفیق :)

و آرزو کرد که در آغوش خدا آرام بگیرد...




+ اللهم ارنی الاشیاء کما هی

ناشناس

همیشه دوست داشتم این کارو امتحان کنم و مدت ها منتظر موندم تا تعداد دنبال کننده ها و افرادی که وبلاگمو میخوانن به حدی برسه که نتیجه خوب و جالبی به دست بیاد...
پس لطفا حرفی، پیشنهادی، انتقادی چیزی اگر هست، ناشناس برام بنویسید ^_^




+ پیشاپیش ممنونم ازتون :)
++ فکر میکنم یه هیجان دو طرفه ست، حتی اگر متن نظرتون در حد یه نقطه باشه دریغ نکنید :))

چرا هیچکس خودش نیست؟!

شدیم پر از دروغ و پنهان کاری و تقلید...