دلتنگی های آدمی را ، باد ترانه ای می خواند
رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد
و هر دانه ی برفی به اشکی ناریخته می ماند...
سکوت
سرشار از سخنان ناگفته است
از حرکات ناکرده
اعتراف به عشق های نهان
و شگفتی های بر زبان نیامده...
در این سکوت
حقیقت ما نهفته است
حقیقت
تو
و
من...
-مارگوت بیگل، ترجمه احمد شاملو